تعداد بازدید۱۴۷۳مرتبه
ما قاطعانه باید یک بار دیگر درباره احترام و ابراز دوستی تأمل کنیم چرا که این واژگان سخیف هرگز حامل پیامِ دوستی، حرمت و احترامی راستین نیستند. شاید حالا دیگر وقت آن رسیده باشد که در این گونه عادات زبانی عتیق خود به دیده تردید بنگریم و به جای بازتولید این تقسیم کار نابرابر و ناروای اجتماعیِ دیرینِ شاه و گدا، ارباب و نوکر و خدایگان و بنده، همسنگانه و همسرانه با هم گفتوگو کنیم و برای نامیدن هم به نامهای راستین خود بسنده کنیم ـــ و از هم بخواهیم (چنان که من اینجا از شما میخواهم): مرا به نام خود بنامید! نه به نام شغلم، و نه به نامها و عنوانهایی که هرگز همساز و سازگار با زندگی من نیستند و چه بسا که تباهگر آنند و این خودْ انقلابی علیه زبان مسلط است . من ، من خویشتن هستم . بدون پیشوند و بدون پسوند . من علیرضا فلاحتکار هستم بدون واژه مهندس یا دکتر ویا هر واژه ای دیگر در قبل از نامم . بنابراین یکبار دیگر تأکید میکنم: لطفا مرا به نام خود بخوانید تا آن که من و خود را از قیود اجتماعی و شغلی آزاد کرده باشید، تا آنکه بتوانیم با یکدیگر از موضعی برابر سخن بگوییم. از موضعی که از آن عواطف و اندیشگان راستین زاده میشوند و بدینسان واژگان و گزارگان راستین بر زبان میآیند و سرانجام بزرگی و احترام راستین هر کس نیز چنان که سزاوار آن است، برگزارده میشود.
منبع : “برگرفته از مقاله ای با عنوان نقد برخی از واژگان روزمره . مصباحی ”
https://telegram.me/alireza_falahatkar
Info@falahatkar.ir