لغو کنسرت ها و موسیقی های مجاز در یک شهر فرهنگی کار مناسبی نیست

نیک که به گیتی و جهان هستی مینگریم همه رحمت و زیبایی میبینیم . گویی که هرآنچه آفریده شده است برای استفاده بهینه انسان و جانداران میباشد .
خالق هستی با رنگی زیبا و ظرافتی خاص زمین ، آسمان ، کهکشان و هر آنچه را که در آن است نقاشی کرده و تمام شرایط را برای زندگانی بهتر بشریت آماده نموده است .
وقتی خالق تمام ملزومات بهتر زیستن را برای مخلوش مهیا ساخته است بر انسانها نیز تکلیفی واجب میگردد و آن خدمت صادقانه و محترمانه به مردم و همنوعان است .
شادی و شادمانی امری نهادینه شده در فطرت انسانهاست که بدوا اکتسابی نبوده و در ضمیر هر انسانی از طرف خداوند به ودیعه گذاشته شده است .
شادی و شاد زیستن حلقه مفقوده جامعه کنونی ما میباشد . ژرف و عمیق که بنگریم و دل به دفن دانایی که نبندیم این امر قابل رویت و سنجش است .
ریشه بسیاری از معضلات اجتماعی و افسردگی های انسانی در نبود جامعه ای شاد است . این مهم سالهاست که توسط تئوریسینها ، جامعه شناسها ، اقتصاد دانان و روانشناسان اجتماعی تایید گشته و اختراع مجدد یا مقابله با آن ستیز با دانش و تجربه ایست که سالها مورد آزمایش قرار گرفته است .
برخی از تصمیماتی که خواسته های عمومی و حداکثری مردم را همراه دارد باید با دقت بیشتری مورد رسیدگی قرار گرفته و بررسی شوند .
جامعه کنونی ما محصول بذری است که خود کاشته ایم . اگر نیک است ، کاشت و داشت و برداشت آن درست صورت پذیرفته و اگر عکس آن است ، مسئولیت آن نیز متوجه خودمان میگردد . ما نیز باید مسئولیت کلیه فعالیتها و اشتباهاتمان را بپذیریم .
جامعه فرزندی است که نیازمند مهربانی مادرانه و راهنمایی های حکیمانه پدرانه است .
فقر چه از نوع نیازهای اقتصادی روزمره و چه از نوع فرهنگی در حال گسترش است . بیکاری و اعتیاد هر روز بیشتر میگردد . طلاق و عدم سازش با آماری باور نکردنی افزون شده است . امکانات شهری برای ارائه خدمات شایسته تر به مردم محدود است . بیایید کمی با خود صادق باشیم . ما برای مردممان چه کرده ایم که با رفتارهای سلیقه ای در برخی از شهرها ، لحظات محدود شاد و قانونی مردم را نیز از آنان سلب مینماییم .
رسیدگی به فقر و مشکلات اقتصادی و اجتماعی مردم، ایجاد اشتغال دائم برای جوانان ، برطرف نمودن مشکل مسکن ، ریشه کن نمودن اعتیاد ، مدیریت بهتر شهرها و بسیاری از موارد دیگر میتواند اولویت بیشتری از لغو کنسرتها داشته باشد .
مردمان ما خان و مان ما هستند و ما بدون مردم هیچیم . اندکی صبوری و هدایت مدبرانه میتواند همراهی بیشتر و موثرتری را به همراه داشته باشد .
قطعا زمان حضور خدمتی و مدیریت ما محدود است . رفتارهای سلیقه ای جایی در حافظه تاریخی مردم نخواهند داشت .
امید که آنچه به یادگار میگذاریم لبخندی باشد که در آینده با شنیدن ناممان بر لبی نشانده میشود .
راز ماندگاری پیام آوران ، بزرگان و فرهیختگان ؛ مهربانی ، رافت ، حمایت ، همدلی و نگاه برابر بوده است .
ما توسط بینندگان و شنوندگان مورد ارزیابی و قضاوت قرار خواهیم گرفت .
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
اما
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد .
علیرضا فلاحتکار ۱۳۹۵٫۵٫۱۷