پلاسکو درسی برای ایران البته اگر بیدار شویم!

پلاسکو فرو ریخت.
شاید اولین تصویری که در ذهن هر بیننده این حادثه نقش بست، فرو ریختن برجهای دوقلوی نیویورک بود. حادثه یازده سپتامبر سال دوهزار و یک میلادی . بلندترین ساختمان دهه‌های نه چندان دور ایران در چشم به هم زدنی فروریخت و با ریختنش دلهای بیشماری را داغدار نمود. تنها تفاوت آن با حادثه یازده سپتامبر در این بود که نه حمله ای در کار بود و نه تروریستی مثل القاعده که مسئولیت این حادثه را بعهده بگیرد.

در کشوری که کشته‌های حوادث جاده‌ای‌اش در هر سال برابر حادثه زلزله بم یا رودبار است بیشتر از این نیز نباید انتظاری داشت .
در این مقال سعی میکنیم کمی در خصوص مدیریت شهری، تخصص، تحصیلات و نقش مدیران منتخب، و آینده نگری صحبت نماییم. باشد که در آینده از بروز حوادث مشابه جلوگیری گردد.

قطعا با نوع مدیریت موجود در شهرهای مختلف کشور حوادث تلخ دیگری نیز در راه خواهد بود و هیچ گریزی از آن نیست . شاید باید پیشاپیش تسلیت های بیشمار دیگری را نیز با احترام تقدیم نمود .
به راستی بر ایران چه میگذرد؟
چند اتفاق دیگر باید حادث گردد تا مدیریت مبتنی بر صبر ما، چاره ای نو اندیشه کند؟
چه کسانی در جلوگیری از برخی حوادث مسئولیت دارند؟
آیا تنها فکر کردن در خصوص یک حادثه، اخطار نمودن به دیگران و نشستن و تماشای آینده، کفایت میکند؟
نقش مردم در جلوگیری از حوادث چیست؟
مدیران شهری که بی هیچ ضابطه‌ای بر تراکم شهرها می افزایند لحظه ای به آینده و اتفاقات مشابه فکر کرده اند؟
اعضای کمیسیون ها تخصصی ماده ۱۰۰ به حیات ملت ایران می اندیشند؟
رانتهای اداری، سیستمی و انتخاباتی تا چه زمان قرار است کمر همت به ویرانی آینده شهرهایمان ببندد؟
زمان بیداری کی فرا میرسد؟
تضاد منافع تا چه زمان منجر به انجام امور غیر اخلاقی خواهد شد؟

هموطنی نوشته بود :
“آتش سوزی ساختمان پلاسکو بدون تردید تقصیر تک تک ماست. آنروز که به جای تعدادی متخصص تحصیلکرده با رشته های مرتبط افراد دیگری را به شورای تخصصی شهر تهران فرستادیم ساختمان پلاسکو را آتش زدیم.
آن روز که راستگویان و دروغگویان برایمان فرقی نداشتند، ساختمان پلاسکو را آتش زدیم. آن روز که به …. رای دادیم چون….
بله دوستان عزیز ، مسئول خونهای ریخته شده ما هستیم .
شورای شهر بر خلاف مجلس، شورایی کاملا تخصصی است که اعضای آن باید از شهرسازی، اقتصاد شهر، معماری، ترافیک، حمل و نقل و خدمات شهری سررشته داشته باشند. بنابراین هر کس را به هر علتی دیگر نباید به آنجا رسانید . ”

نوشته فوق گفتاری قابل تامل و تفکر برای انتخابات آینده و پیش روی شهرهای ایران میباشد. امیدوارم مردم در سراسر کشور با فرهنگ سازی مناسب شرایط لازم برای بهبود و تغییر اوضاع را فراهم آورند.
اگرچه ساماندهی بخش عمده‌ای از تعیین وضعیت‌های مناطق قدیمی و بافتهای فرسوده نیازمند همکاری و مشارکت های مردمی است، اما دلیلی بر عدم اتخاذ تصمیمات صحیح مدیریتی شهری وجود ندارد. باتوجه به وضعیت مدیریت شهری در کشور و برداشتهای میدانی و واقع گرایانه دیگر وقت آن رسیده است که تخصص جای تفکرات سنتی را بگیرد و کرسی های شوراهای شهرهای مختلف کشور محل حضور اندیشمندانی متخصص، تفکراتی ممتاز، و افرادی با برنامه باشد. مدیریتهای سنتی و غیر تخصصی هم شهرها را خواهند کشت و هم مردم را. و اگر این روند ادامه پیدا کند بهترین کار آن است که دیگر ابراز همدردی ننماییم زیرا زمانی که فرصت انتخاب و تغییر را داشته ایم، یا حضور نیافته ایم و یا تصمیماتی مبتنی بر احساس و ارتباط گرفته ایم و به دانش، سلامت، توان، تخصص و برنامه رای نداده ایم.
شهر ما شهسوار هم نقاط حادثه خیز و نیازهای بحرانی در زمینه ایمنی فراوان دارد که مدیریتی بهتر میطلبد .
به امید آنکه در سایه مدیریت مناسب، آینده شهرمان شهسوار و میهنمان ایران غمناک نگردد .
telegram.me/alireza_falahatkar