چرا ما توسعه نیافته ایم ؟ آیا نخواسته ایم ؟ یا نتوانسته ایم؟

5 thoughts on “چرا ما توسعه نیافته ایم ؟ آیا نخواسته ایم ؟ یا نتوانسته ایم؟”

1. نتیجه یا توسعه شهر با CDS
   یا هیچ؟
   هیچ قدم کوچکی نمیتوان برداشت تا قراردادی کلان بسته نشود؟
   درمورد فراخوان داده شده موضوع برای بسیاری از افراد واضح نیست. مثلا وقتی یک سازمان فراخوان استخدام میدهد(که اینجا استخدام نیستو مشاوره طلبی داوطلبانه است) جدولی میگذارد و موضوعاتی که نیاز دارد مطرح میکند. مثلا چند نفر پزشک میخواهد، چند نفر حسابدار با مدرک لیسانس یا مدیر مالی با مدرک فوق لیسانس بگیر برو تا آبدارچی…
   بسیاری از دوستداران توسعه این شهر و مرز و بوم از دوستان خودتان با وجود گذشت یکسال از آغاز کار این شورا حتی یکبار هم به شورا یا شهرداری یا حتی کوچکترین کمسیونها دعوت نشده‌اند. موضوع فراخوان را بازتر کنید تا استقبال بیشتر شود و استقبالی که تا کنون شده نیز اطلاع رسانی کنید که مثلا چند نفر و برای چه موضوعاتی اعلام آمادگی کرده اند. مثلا شما ممکن است فراخوان بدهید که از نیروهای داوطلب برای پاکیزه نگه داشتن محیط زیست در روزهای تعطیل دعوت میکنید و عده زیادی اعلام آمادگی کنند که تنها عشق میخواهد و بس.

2. همیشه برایم این سئوال بوده که چرا کشورهای دیگر با توجه به اینکه برنامه توسعه را دیرتر از ما آغاز کردند ولی در حال حاضر جلوتر و پیشرفته تر ازما هستند؟ به همین دلیل در این نوشتار بر آن شدم تا با مطالعه و ارائه یک گزارش از نحوی پیشرفت آن کشورها بتوانم متدی یا حداقل تلنگری برای اهل اندیشه محیا نمایم. ایران در طول هفتاد سال گذشته وبدونه داشتن نقشه راه بلند مدت , کلکسیونی از نظرات اقتصادی مختلف , حاصل از علم اقتصاد ,را به کار گرفته و نتایج ناموفق حاصله به هیچ وجه شایسته جایگاه کشورمان نبوده است.
   شناخت دلیل و تبیین چرایی رخداد چنین وضعیتی , از دغدغه های اندیشه گران تو سعه کشورمان است, از این رو بازنگری تجربه دیگران شاید بتواند در شناخت مسائل محدود کننده و سپس ارائه ره حل , جهت برون رفت از وضعیت نامطلوب کمک کند. یکی از کشورهایی که می توان به آن پرداخت کره جنوبی است به کشوری که رییس جمهور وقتش زمانی اعلام کرد ما خیابانی را در سئول بنام تهران می گذاریم که شاید روزی به اندازه تهران پیشرفته بشود. و از آن زمان سالهاست که می گذرد و کره جنوبی کجا و ما کجا؟؟؟؟
   کشوری که در سال۱۹۶۱ بعد از استقلا از ژاپن و دو پاره شدن ؛ با روی کار آمدن ژنرال پارک چونگ هی مشکل عمده خود را در فقر شدید و وابستگی معیشتی به کمک بیگانگان می دید و از این روی با آگاهی کامل از عقب ماندگی های علمی, اقتصادی, فناوری و اجتماعیدر مقابل کشورهای توسعه یافته غرب , راه فائق آمدن بر مشکلات را انباشت دانشها و تجارب موجود در کشور از طریق تعامل و دخالت اثرمند نخبگان در تصمیم سازی و برنامه ریزی ها به همراه دولت و ایجاد ارتباط سازنده حتی با دشمنان خود دانستند.
   نخبگان کره ای به این نتیجه رسیدند که نمی توان دل به اقتصاد و بازار آزاد بست و نه می توان راه نجات را در اقتصاد سوسیالیستی دید , بلکه تصمیم بع اتخاذ شیوه ای گرفتند که ضمن نگهداری و حفاظت از اصول اقتصادی بازار , اما با نگرش توسعه گرایی و دخالت قدرتمند و متهورانه دولت را به عنوان کلید اصلی توسعه و حفاظت از منافع حیاتی آحاد جامعه به کار گیرند.
   از این رو برنامه ریزان کره ای با مشاهده تجربیات ژاپن و غرب زیر بنای حرکت خود را بر تولید نهادند. « تاریخ غرب و اخیرا تاریخ پیشرفت آسیا معرف این واقعیت است که هیچ عاملی به اندازه تولید ,زمینه های عقلانیت اجتماعی و سیاسی را فراهم نمی کند. تولید به یک فرد به یک ملت و کشور,اعتماد به نفس می دهد, مبنای حفظ هویت , حفظ استقلال و حفظ فرهنگ بومی و مظهر قدرت است . تولید نیروی محرکه ی تغییر است و دامنه فکر و مرزهای فهم و پدیده را گسترش می دهد. تولید موجبات نظم رفتاری , نظم فکری و قاعده مند شدن زندگی را به وجود می آورد.افزایش کمیت و کیفیت تولید تا انجا یک جامعه را به سوی پیشرفت و ثبات سوق می دهد که شرایط تامین امنیت داخلی , امنیت ملی و حتی آزادی های مدنی و سیاسی را تسهیل می کند » (۱)
   در کنار تولید فاکتورهایی نظیر تحمل , صبر و برد باری , شناخت کامل ضعفها , خردگرایی , داشتن برنامه های منسجم توسعه اقتصادی , منجر به نتایج تحسین برانگیزی شده که آنها را به جایگاه قابل تانل در مناسبات اقتصادی , اجتماعی , سیاسی و فرهنگی در سطح جهان نائل کرده است روند تحول صادرات کالاهای دارای فناوری پیشرفته در کشورهای شرق آسیا که اکنون به سطوح معنا داری رسیده است , خود می تواند اثبات صحت انتخاب راهبرد صحیح توسط آنها و نتیجه ممارست و ابقای تصمیم سازان بر محور تولید و ارتقای دائمی آن باشد. این مهم حاصل تمرکز این کشور بر تولید خردمندانه بوده و به تبع آن , ارتقای جامعه به سمت جامعه دانش بنیان با توجه کامل به تحقیق و توسعه صورت گرفته است ؛ نگاه به این روند در کره می تواند عبرت آموز باشد.
   در پایان باید گفت , هیچ الگویی را ازمنظر اقتصادی نمی توان در جهان یافت که بتواند الگوی مطلق کشورهای دیگر قرار گیرد. ذکر نمونه کره جنوبی به معنی مدینه فاضله بودن انها نه می تواند و نه باید تلقی شود. آن جامعه هم دارای مشکلاتی است اما سطح مشکلات متفاوت از کشورهای توسعه نیافته است. ملت کره با اتکا به تولید عقل گرایانه و ساختار اجتماعی مبتنی بر آن قادر به کاهش شدید فقر,که عامل عقب ماندگی است, شده اند. همان طور که می دانیم کاهش فقر , پیش زمینه حیاتی تامین عدالت اجتماعی است.
   علی (ع) می فرمایند :« عدالت بر چهار شعبه است . فهم کامل و همه جانبه , دانش عمیق ,داوری نیکو , بردباری ریشه دار»(۲)
   با اندکی تامل در روندی که کشور کره طی کرد , می توان کاربرد عملی هرچهار عامل فوق را مشاهده نمود. امید است که با در پیش گرفتن چهار نکته حیاتی فوق و با اتخاذ رویه و روند مبتنی برخردگرایی بتوان بر مشکلات کشور عزیزمان ایران فائق آمد.
   ۱٫محمود سریع القلم, عقلانیت و توسعه یافتگی ایران , نشر فرزان روز, چاپ اول , ۱۳۹۰
   ۲٫نهج البلاغه پارسی , سید جمال الدین دین پرور , نشر بنیاد نهج البلاغه , چاپ اول , ۱۳۷۹ ؛ص ۵۰۶
   تیتر : تجربه بهر همه دردی دواست

   • ممنون از اینکه در این بحث با ما همراهید.

3. با عرض سلام و احترام :
   ضمن عرض خسته نباشید فراوان به خاطر فعالیتهای شما در حیطه شهری و محیط زیست ، چندوقتی هست که با این سوال روبرو هستیم .بدون شک کسی از توسعه نیافتن خرسند نمیشود و همه توسعه یافتگی را دوست دارند ولی چند درصد تلاش برای این امر کرده ایم ؟ در بحث های متعدد میبینم که تعصبهای مکرر بر روی استان شدنمان داریم ولی واقعا اینجا در این زمان آمادگی این امر را دارد؟با استان شدن مشکلاتمان برطرف میشود ؟ در تنکابن مرکز گردهمایی خوب نداریم که در صورت نیاز بخواهیم همایشی در حد شانمان برگزار کنیم و همیشه این همایشات را در شهرهای اطراف شاهد هستیم .محمود آباد و …امکانات شهری ما بسیار ضعیف است .وضعیت معابرمان و زیباسازی در سطح شهردر حال بهبود است .بله ، جاذبه های خوبی داریم ولی چقدر ازشون خوب استفاده کردیم ؟پل شهسوار یکی از خاطره انگیز ترین فضاهای شهرمون از بین رفته …برای تفریح هممون دیگه به نزدیک ترین شهرها که رامسر شاید باشه پناه میبریم .اونجا چکار کردن و چی دارن که ما نداریم ؟چطور میخوایم استان بشیم .به امید اینکه استان بشیم همه چیز حل میشه .برای تهیه تخصصی ترین کتابهامون باید حداقل تا چالوس بریم .بهترین کلاسها و دوره های آموزش رشت یا ساری….خط ساحلی داریم که کسی جرات نمیکنه با خانوادشم بره کنار ساحل.
   حالا با این وضع چه باید کرد ؟ سطح امکانات پایین ولی جاذبه ها فراوان.
   خیلی وقت بود تو فکر سمینار عمومی بودیم .مشارکت با مردم . تا اینکه امشب شما هم در فرمایشاتتون فرمودید.خیلی خوشحال شدم که از این فکر استقبال شد.فکر میکنم ما نیاز به سرمایه گزار داریم و این راهی نداره جز اینکه داشته هامونو به معرض نمایش بذاریم.موارد خوبی که فعلا داریم.و هر جایی هم نیاز به کمک باشه امادگی کامل داریم .برای برگزاری سمینار هم تصمیم و فکر خیلی عالی ای بود که امیدوارم موثر واقع میشه .باز هم ممنون از تمامی زحماتتان.بدرود

   • با درود
     بینهایت سپاس که با حمایتتان دلگرممان مینمایید.